زنگ خطر آلودگی هوا، زنگ خطر کاهش جمعیت، زنگ خطر بحران آب؛ اما این بار زنگ خطر تولید و مصرف بی رویه پلاستیک در شهرمان تهران؛ به راستی این زنگ ها برای که به صدا در می آید و چه کسی را بیدار می کند! مادامی که روزانه هر فرد تهرانی به طور متوسط سه کیسه پلاستیکی مصرف می کند، همچنان باید شاهد رونق بی رحمانه خطوط تولید پلاستیک های مخربی باشیم که روزانه بالغ بر ۵۰۰ تن به رگ های کشور تزریق می شود. زباله های پلاستیکی که از بزرگ ترین معضلات محیط زیستی جهان بشمار می آیند، امروزه شاه نشین هر محفلی در اشکال و ابعاد و کاربردهای مختلف است حتی توسط اقشار فرهنگی و به ظاهر دوستدار محیط زیست مورد استفاده و تبلیغ قرار می گیرند.
از هزینه بالای جمع آوری، بازیافت و امحاء آن که بگذریم، از خسارت های زیست محیطی و عدم قابلیت تجزیه آن ها نمی توان گذشت. تولید و مصرف بی رویه از یک سو و سهم اندک کشورمان در بازیافت از سوی دیگر ما را با حقیقت تلخی مواجه کرده است. در حالی که در کشور ما، حفاظت محيط زيست وظيفه عمومي تلقي ميشود. از اين رو بر اساس اصل ۵۰ قانون اساسی، فعاليت هاي اقتصادي و غير آن كه با آلودگي محيط زيست يا تخريب غير قابل جبران آن همراه می شود، ممنوع است. با این وجود متاسفانه گذشته از ادارات و مراکزی نظیر فروشگاه ها و میادین میوه و تره بار، حتی در فرهنگی ترین رویدادها شاهد نادیده انگاشتن این امر مهم هستیم. بطوریکه تنها در طول ۶ روز نمایشگاه کتاب هفته اخیر، چندین تن کیسه پلاستیکی از درب محل دائمی نمایشگاه های شهرداری تهران با بی رحمی به شهر سرازیر شد.
با وجودیکه بیش از ۵ سال است که به منظور پیشگیری از سوء اثرات کوتاه مدت و بلند مدت استفاده از کیسه های یکبار مصرف، تامین سلامت شهروندان و حفاظت از محیط زیست، شهرداری ملزم به جایگزینی مواد قابل بازیافت در مراکز تحت پوشش خود شده است اما هنوز اقدام جدی در این راستا صورت نگرفته است. بطوریکه در نظرسنجی صورت گرفته از ناشران نمایشگاه قریب ۹۸ درصد از آنها بطور کلی هیچ گونه آگاهی نسبت به کیسه های پلیمری جایگزین نداشته اند و هیچگونه اقدام فرهنگی برای ناشران فرهنگ صورت نگرفته است.
منبع: سایت خبری صنایع پلیمر (پپنا)