روزنامه گیلان امروز در شماره سه شنبه 11 آبان ماه، مطلبی در قسمت سرمقاله با عنوان مخالفین بهبود محیط زیست شهر چه کسانی هستند به قلم مجتبی پورمحسن در ارتباط با مسئله زیست محیطی زباله در سراوان رشت و لزوم اهتمام فزون تر مسئولان شهری برای چاره اندیشی ساماندهی این دغدغه منتشر کرده است.
دیروز را باید یکی از سیاه‌ترین روزهای کارنامه شورای شهر چهارم رشت دانست. خبر فاجعه، کوتاه بود اما عظیم! شورای شهر رشت مانع از بررسی لایحه دو فوریتی شهرداری برای ساماندهی مدیریت پسماند سراوان شد، آن هم طرحی جامع و کامل که بی‌شک اجرای آن می‌تواند تحولی قابل توجه در زمینه مدیریت پسماند به وجود بیاورد، درباره این اتفاق گفتنی‌ها بسیار است؛ در این‌جا سعی می‌کنم به چند مورد اشاره کنم.
1- وقتی لایحه‌ای دو فوریتی به صحن علنی می‌آید، عرف این است که فوریت آن به رای گذاشته می‌شود و با شرایطی خاص می‌تواند دو فوریت یا یک فوریت آن سلب شود. اما در جلسه دیروز، این اتفاق نیفتاد و برغم ارائه طرح از سوی شهرداری، شورای شهر از بررسی آن امتناع کرد. چرا؟
2- در صحن علنی شورای شهر هیچ یک از اعضای شورا به محتوای لایحه مورد ذکر انتقادی جدی وارد نکردند. استدلالی که مخالفان داشتند به طرز عجیبی مضحک و دور از انتظار بود، آن‌ها معتقدند که چنین طرحی، کارکرد تبلیغاتی - انتخاباتی دارد! بله دقیقاً همین استدلال که بزعم خودشان بسیار منطقی است! کارکرد تبلیغاتی-انتخاباتی برای کی؟ شهردار؟ آیا این شهردار است که باید شش ماه و اندی دیگر در انتخابات شورای شهر شرکت کند یا شهردار؟ انتخابات چه ربطی به شهردار دارد؟ آیا این جز به معنای آن است که عملکرد قابل دفاع ثابت قدم، پاشنه آشیل آن‌ها در انتخابات خواهد بود؟ یعنی متر و معیار این شورانشینان «خودمتخصص‌پندار» در ارزیابی یک طرح همین‌قدر تخصصی است؟ لااقل عرف را رعایت می‌کردند و دو فوریتش را به رای می‌گذاشتند، این کار را نکردند. چرا؟
3- طرح جامع مدیریت پسماند شهرداری رشت که در یک پکیج کامل ارائه شده، تحولی اساسی در سراوان به وجود خواهد آورد چرا که در آن فرایند مدیریت پسماند در چند مرحله با کارشناسی پیش‌بینی شده است. اعضای شورای شهر که در رسانه‌ها (و نه در بحث‌های جدی صحن) ساماندهی سراوان را دغدغه خود می‌دانند، چرا نباید از وجود چنین طرحی خوشحال باشند؟ آیا اجرای موفقیت‌آمیز این طرح به پای شورای شهر نوشته نمی‌شود؟ راستش را بخواهید تا حدود زیادی نه! چون سابقه بعضی از اعضای شورا باعث شده که حنایشان برای مردم رنگی نداشته باشد و مردم باور نکنند که شورا نقش موثری در بعضی طرح‌های بزرگ داشته است. به قول معروف، خودکرده را تدبیر نیست اما تاوان «خودکرده» این اعضای شورای شهر را چرا باید مردم بدهند؟
4- چنین رفتارهایی اگرچه تلخ است، بسیار تلخ است، اما لااقل نشان می‌دهد که چه کسانی مخالف بهبود محیط زیست شهر هستند. تقلیل سرنوشت و آینده شهر به دعوای برخی شورانشینان با ثابت قدم (در واقع عملکرد مثبت شهردار) گواهی می‌دهد که آن‌ها به منفعت مردم کاری ندارند و تنها چیزی که برایشان اهمیت دارد، عدم موفقیت شهردار است. به این واقعیت تلخ باید با صدای بلند خندید، چون چنین رفتارهای ضدتوسعه را با جدیت نمی‌توان هضم کرد. باور کردنی نیست کسانی که عنوان نماینده مردم شهر را یدک می‌کشند، نه برایشان محیط زیست مهم باشد و نه سلامت شهروندان.
5- این‌که یک عضو شورا برای پرداخت بدهی‌های خود به سیستم بانکی، در شورا نشست خبری برگزار کند و شهرک صنعتی را زیر سوال ببرد، واقعیت تلخی است، اما خب از چنین افرادی با سوابق قبلی‌شان انتظار چندانی نمی‌رود، اما بازی با منفعت مردم و مخالفت با بهبود محیط زیست چیزی نیست که بتوان نادیده‌اش گرفت. بنابراین باید تلاش کرد حق مردم را از چنگ غوغاسالاران و فرصت‌طلبان در هر پست و مقامی بیرون کشید.
6- رییس کمیسیون بهداشت شورای شهر رشت، دو ماه پیش در یک اقدام غافلگیرکننده کاندیدای ریاست شورا شد، آرزویی که به یک حسرت تبدیل شد. اما حالا در مقام ریاست کمیسیونی که دائماً از دغدغه‌ها محیط زیستی مردم سخن می‌گوید، انتظار می‌رفت بتواند کمیسیون متبوعش را با طرح جامع مدیریت پسماند همراه کند. وقتی خانم پیشگر توان اداره کمیسیون را ندارد، چگونه در خود این توانایی را دیده بود که رییس شورا شود؟ مگر او دایماً نمی‌گفت که مسایل زیست محیطی باید در اولویت باشد؟ پس چه شد؟
7- امیدواریم اعضای محترم شهر این شهامت را داشته باشند که پس از این در مقابل اعتراض مردم سراوان بگویند که شهرداری لایحه‌ای دو فوریتی برای حل مشکل سراوان ارائه کرد اما ما به دلیل مخالفت با شهردار، منافع شما را در نظر نگرفتیم. امیدواریم این شهامت را داشته باشند که در خلوت خود به نقش خود در این ماجرا با صراحت نگاه کنند. امیدوارم در همان مصاحبه‌های روزانه با رسانه‌ها به این داستان اعتراف کنند.
محیط زیست و مردم رشت بیش از آن‌که به کسانی نیاز داشته باشد که اختلافات شخصی را بر منافع شهر ترجیح دهند، به مدیری نیاز دارند که بدون فوت وقت و با اراده و جسارت به دل مشکلات شهر بزند. 8- برتولت برشت، شاعر و نمایشنامه‌نویس فقید آلمانی جمله معروفی دارد که می‌گوید: «می‌توان برای یک‌بار به همه دروغ گفت و می‌شود برای همیشه به یک نفر دروغ گفت، اما نمی‌شود برای همیشه به همه دروغ گفت.»
