به گزارش پسماند ایران؛ وبگاه آرتی عربی نوشت: «در بیانیه مطبوعاتی این دانشگاه آمده است این فناوری می‌تواند از مقادیر زیادی گرمای صنعتی استفاده کند که معمولاً هدر می‌رود و در عین حال آب تمیز تولید می‌کند. گرمای صنعتی یکی از اجزای اصلی استفاده از انرژی جهانی است، اما هنگامی که در فرآیندهای صنعتی مورد استفاده قرار می گیرد، گرمای باقی مانده به اقیانوس‌ها رفته یا مستقیماً در هوا آزاد می‌شود. تخمین زده می‌شود که تنها در نروژ، این میزان به ۲۰ تراوات ساعت گرمای زباله در سال می‌رسد».
این تقریباً نیمی از تقاضای انرژی خانوارها در نروژ یا تقریباً مقدار انرژی است که نروژ برای گرم کردن خانه‌های خود مصرف می‌کند. کیم کریستینسن، محقق دکترای دپارتمان شیمی در دانشگاه علم و صنعت نروژ، به این فکر کرد که آیا راه بهتری برای رسیدگی به این گرمای هدر رفته وجود دارد؟
کریستینسن در بیانیه‌ای گفت: «اگر این آب ناخالص را از طریق منافذ ریز در یک غشای ضد آب تبخیر کنیم، آب غلیظی که از طرف دیگر خارج می‌شود برای نوشیدن بی‌خطر است».
این روش برای ناخالصی‌های جامدی که با آب تبخیر نمی‌شوند مناسب است و حتی می‌تواند به فرآیندهایی مانند نمک زدایی آب دریا کمک کند.
دانشمندان پیشنهاد می‌کنند از زباله‌های حرارتی صنعتی برای انجام این فرآیند استفاده شود که می‌تواند آب تمیز تری را در طرف دیگر غشاء تولید کند.
کریستینسن چندین سال گذشته را صرف مطالعه اثرات پیچیده اختلاف دما در هنگام پمپاژ آب از یک طرف غشاء و زمانی که از طرف دیگر سرد می شود، کرده است. او تئوری هایی را برای پیش بینی تأثیر روی غشاء ایجاد کرد و سپس آن را در آزمایشگاه تأیید کرد و به این نتیجه رسید که دسترسی به آب پاک ممکن است در نروژ مشکل ساز نباشد، اما این فناوری می‌تواند به سایر کشورهای صنعتی کمک کند تا با چالش‌های تامین آب در سراسر جهان مقابله کنند.
منبع: Interesting Engineering
